Η Νέα Ηγεμονική Γερμανική Πολιτική στην Ε.Ε. και η Ελληνική Θέση

Διαβάστε ένα Άρθρο του Διονύση Παντή, Δικηγόρος, πρόεδρος της «Ένωσης Δικηγόρων για τα Εθνικά Θέματα», πρώην απεσταλμένος του Οργανισμού για την Ανασυγκρότηση και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (Ο.Α.Σ.Ε.) που γράφηκε από τις αρχές του 2013 και φιλοξενήθηκε στον έντυπο τύπο και σε άλλα blog,πόσο επίκαιρο είναι σήμερα και επιβεβαιώνει τις πολιτικές εξελίξεις και την Γερμανική στάση απέναντι στην Ελλάδα.

Μετά την πτώση των Ανατολικών Καθεστώτων και το πέρας του Ψυχρού Πολέμου η Γερμανική Εξωτερική Πολιτική μεθοδικά και δραστικά διαφοροποιήθηκε τόσο έναντι της ΕΕ όσο και στην παγκόσμια της διάσταση.Οι παράγοντες οι οποίοι φαίνεται ότι συνέτειναν στη μεταστροφή της μεταπολεμικής γερμανικής εξωτερικής πολιτικής μετά τη Γερμανική Ενοποίηση αλλά και κατέστησαν δυνατή την –μέχρι σήμερα– επιτυχία της είναι: 

Α) η πτώση των ανατολικών κομμουνιστικών καθεστώτων και η αντικατάσταση του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ δύο ανταγωνιστικών Συστημάτων σε ανταγωνισμό μεταξύ Δύσης και Ρωσίας (ιδίως μετά την ανάληψη της ηγεσίας της από τον νυν πρόεδρο της Ρωσίας Πούτιν), 

Β) η επακόλουθη Ενοποίηση των πρώην Δύο Γερμανιών με τη σύμφωνη γνώμη ολόκληρης της ΕΕ, των ΗΠΑ και της αδύνατης τότε Ρωσίας, 

Γ) η οικονομική αδυναμία της Γαλλίας που την καθιστά σχεδόν εξαναγκαστικά ακόλουθο («σύμμαχο») της Γερμανίας, 

Δ) η υπερχρέωση των χωρών της ΕΕ –ως υποσύνολο του γενικότερου προβλήματος της υπερχρέωσης των χωρών της μητροπολιτικής Δύσης– και η θέση των «ΑΓΟΡΏΝ» και των πολιτικών και οικονομικών διευθυντηρίων τους ότι ο εκτροχιασμός του χρέους των χωρών της μητροπολιτικής Δύσης στην παρούσα συγκυρία έχει τέτοια έκταση, που την καθιστά επικίνδυνη για τη συνέχιση της οικονομικής και πολιτικής τους κυριαρχίας, και, άρα, απαιτείται η ολοκληρωτική οικονομική (με την ουσιαστική άρνηση περαιτέρω δανεισμού) και πολιτική (με την αναζήτηση και προετοιμασία πρόθυμων ηγεσιών για την επιβολή πρωτοφανών οικονομικών μέτρων εναντίον των πληθυσμών τους) επίθεση εναντίον των υπερχρεωμένων Κρατών-Μελών και βεβαίως των πολιτών τους, 

Ε) την αντιπαράθεση μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ όπως αυτή εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους μεταξύ των οποίων στον διαφορετικό προωθούμενο τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης κρατικού χρέους, 

ΣΤ)την ανάγκη στήριξης των Αμερικανικών συμφερόντων και στρατιωτικών επιχειρήσεων σε θερμά σημεία του πλανήτη από τη Γερμανία και τις Υπηρεσίες της (των οποίων οι περισσότερες ιδρύθηκαν υπό την καθοδήγηση και υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ μετά τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο), 

Ζ) τη συμπόρευση με την επιθυμία της Κίνας για τη δημιουργία πολυπολικού κόσμου, και τέλος, 

Η) την εξάρτηση της Ρωσίας από τις εξαγωγές της στην ΕΕ αλλά και τη συνειδητή τακτική γεωπολιτικής τακτικής ενθάρρυνσης του αναθεωρητισμού της Γερμανίας από τη Ρωσία για την εξυπηρέτηση των δικών της μακροχρόνιων γεωπολιτικών (στρατηγικών) στόχων, ιδίως αποτροπής της πολιτικής εγκλωβισμού της από τις ΗΠΑ.

Γερμανική εμμονή

Η Γερμανία, με τη συνεργία όλων των ανωτέρω και άλλων ενδεχομένως παραγόντων και την ιστορικά επίμονη (και... επίπονη) εμμονήτης, έκρινε ότι και μεθοδικά εργάστηκε προς την κατεύθυνση:  

Α)της κυριάρχησης επί της ΕΕ μέσω της οικονομικής της ευρωστίας και της καλά μελετημένης οικονομικής προηγούμενης προσαρμογής της επί 10ετία προκειμένου να είναι ικανή να παίξει τον νέο ρόλο και 

Β)της ανάληψης πιο ενεργητικού παγκόσμιου ρόλου μέσα από τις εύθραυστες σχέσεις αλληλοεξάρτησης, αλληλοϋποστήριξης αλλά και σκληρού ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ που θα βλέπουμε στο μέλλον όλο και πιο αναβαθμισμένο.Ήδη διαφαίνεται ενεργοποίηση της δράσης της Γερμανίας σε περιοχές του πλανήτη που μέχρι σήμερα η παρουσία των γερμανικών συμφερόντων ήταν πολύ διακριτική: 

Μέση Ανατολή, Τουρκία, Κύπρο, Ανατολική Αφρική κ.λπ. Η παρουσία αυτή παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με την προ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου Αναθεωρητική (των τότε κρατούντων) Γερμανική Πολιτική (έμφαση στην κατασκοπία, προώθηση επιθετική γερμανικών εμπορικών συμφερόντων με κύριο άξονα τις πωλήσεις όπλων, δημιουργία θυλάκων οικονομικών και πολιτικών εμφανώς φιλογερμανικών κ.λπ.).Η διαφοροποίηση αυτή δεν φαίνεται, κατά τα ανωτέρω, ότι αποτελεί επιλογή ενός μόνο τμήματος της οικονομικής της ελίτ, που την υποστηρίζει και προωθεί πολιτικά η Μέρκελ και οι συνοδοιπόροι της, αλλά αποτελεί στρατηγική μεταστροφή της εξωτερικής πολιτικής της, που απεφάσισε και στηρίζει το σύνολο του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου στη Γερμανία (με την εξαίρεση ίσως της ΑΠΟΜΟΝΏΜΕΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΙΚΉΣ ΛΙΓΚΑΣ). 

Αυτό το γνωρίζει το οικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα, όταν απεφάσισε (είναι αλήθεια τμήμα του κατόπιν ασφυκτικών πιέσεων) να δέσει τις τύχες του με την προώθηση στη χώρα των Γερμανικών Φιλοδοξιών και της Γερμανικής Κυριαρχίας στην ΕΥΡΏΠΗ, αλλά, τεχνηέντως,το αποσιωπά (Βλέπε ΜΜΕ της «διαπλοκής», πρόσωπα διατεταγμένα σε προπαγάνδα προερχόμενη από ενιαίο κέντρο, μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.λπ.), ομιλώντας δήθεν για πολιτική Μερκελ που έχει την εμπειρία του ολοκληρωτισμού της Ανατολικής Γερμανίας και τμημάτων του οικονομικού κατεστημένου στο οποίο δήθεν δεν αισθάνονται βολικά προηγούμενοι ηγέτες της Γερμανίας και ίσως η παλαιά πολιτική τάξη εκεί, οι σοσιαλδημοκράτες, η κόντρα ΔΝΤ - Γερμανίας κ.λπ. 

 

Στρατηγικές επιλογές

Η Νέα Γερμανική Πολιτική είναι Κρατική Πολιτική (και όχι πολιτική Μέρκελ ή Σόιμπλε), με ό,τι αυτό σημαίνει για ένα Γερμανικό Κράτος και δεν πρόκειται να μεταστραφεί περαιτέρω, παρά μόνο μετά από μια διαφαινόμενη μακροπρόθεσμα στρατηγικού χαρακτήρα ήττα του οικονομικοπολιτικού της κατεστημένου (η οποία δεν διαφαίνεται σήμερα ως πιθανή βραχυπρόθεσμα ή έστω μεσοπρόθεσμα) ή έναν ιστορικό συμβιβασμό με τις ΗΠΑ.

Η διακινδύνευση που αναλαμβάνουν οι Γερμανικές ελίτ, χωρίς να τους λείπουν οι ιστορικές αναφορές, είναι πολύ μεγάλη.

Πολύ μεγάλες είναι και οι επαπειλούμενες καταστροφικές επιπτώσεις μιας τέτοιας υψηλής διακινδύνευσης γεωπολιτικής μεταστροφής για τους Γερμανούς Πολίτες. Πάντα, βέβαια, υπάρχει η πιθανότητα η Γερμανία να συνθηκολογήσει με τις ΗΠΑ και να αποδεχθεί τον ηγετικό παγκόσμιο ρόλο της, κρατώντας τον έλεγχο μιας κατεστραμμένης, σε παρακμή και σε ιστορική γεωπολιτική υποχώρηση Ευρώπης (και μόνον μετά την εδραίωση ενός απολύτου τέτοιου ελέγχου).

Η Γεωγραφία μέχρι σήμερα διδάσκει ότι η θέση και το μέγεθος της Γερμανίας ορθολογικά την «εξαναγκάζει» να ισορροπεί [και όχι να προκαλεί]μεταξύ της Αγγλοσαξονικής Θαλάσσιας Δύναμης και της Ρωσικής Αρκούδας με τις τεράστιες φυσικές και ανθρώπινες ασιατικές της εφεδρείες. Οι ΗΠΑ, υπό την προϋπόθεση 

Α) ότι η Γερμανία αποδέχεται τον Παγκόσμιο Ηγετικό της Ρόλο και 

Β) δεν παρουσιαστούν πολύ ισχυρές ευρωπαϊκές αντιδράσεις στη Γερμανική προέλαση, φαίνεται πιθανόν ότι μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα μιας Γεωπολιτικά Αδύνατης Γερμανικής Ευρώπης, καθώς έχει ήδη μετατεθεί το επίκεντρο του ενδιαφέροντός της για οικονομικούς και γεωπολιτικούς λόγους ήδη από την ΕΥΡΏΠΗ και τον ΑΤΛΑΝΤΙΚΌ στην Ασία και τον ΕΙΡΗΝΙΚΌ. 

Γεωπολιτικό λάφυρο

Δυστυχώς για την Ευρώπη και ιδίως για την Ελλάδα,που η πολιτική της ελίτ την ξεπουλά ως δεύτερο γεωπολιτικό λάφυρο της Νέας Γερμανικής Πολιτικής (μετά την πρώην Γιουγκοσλαβία), είναι αναγκασμένη να υποστεί για απροσδιόριστο ακόμη χρόνο τις ανορθολογικές φιλοδοξίες της μεγάλης Ευρωπαίας γειτόνου (τρίτο γεωπολιτικό λάφυρο παρουσιάζεται πλέον η Κύπρος με την...ευνοϊκή στήριξη επίσης της ντόπιας πολιτικοοικονομικής ελίτ).

Παρά τις διαφαινόμενες δυσκολίες, η Ελλάδα, μετά την επί τριετία ακολουθούμενη καταστροφική για τη χώρα πολιτική των Μνημονίων και της υποταγής που ακολούθησε η ντόπια οικονομική και πολιτική ελίτ (εις βάρος της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας και των συμφερόντων της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων Πολιτών), πολιτική η οποία έχει επιφέρει τη δραστική μείωση των παραγόντων ισχύος της, είναι αναγκασμένη να επιχειρήσει, εξαιτίας της βιαιότητας της εναντίον της επίθεσης, να αντικαταστήσει την αποτυχημένη πολιτική και την αντιπαραγωγική και ληστρική έναντι του δημόσιου ταμείου, οικονομική ηγεσία της, να αποκτήσει νέα εθνική ηγεσία και να επιχειρήσει την προσεκτική και μεθοδική (ή ακόμη την πιο ριζοσπαστική και ριψοκίνδυνη) επανατοποθέτηση της διεθνούς θέσης της χώρας και την παραγωγική της ανασυγκρότηση επʼ ωφελεία της πλειοψηφίας των Ελλήνων Πολιτών. 

Η καταστροφική επίθεση στην Κυπριακή Δημοκρατία με τη δυναμική της σε πλήρη εξέλιξη αυτή τη στιγμή μπορεί να επιτείνει τις πιέσεις. Ίσως, μάλιστα, οι Έλληνες Πολίτες να έχουμε λάβει τα ιστορικά μας μαθήματα από τη χρήση, προς εξαπάτησή μας, των λέξεων του σοσιαλισμού (λαέ, λαέ...) και του πατριωτισμού (Ελλάς, Ελλάς κ.λπ.) από αδίστακτους λαοπλάνους και πλέον να εννοήσαμε την έννοια του συλλογικού συμφέροντος, της ανάγκης ηγεσίας η οποία να εκφράζει και να προωθεί αυτό το συλλογικό συμφέρον, της συν ευθύνης, της πολιτικής και προσωπικής ωριμότητας,της ανάγκης προσωπικής και συλλογικής εγρήγορσης και όχι αυτοϋπνωσης από μεγάλα λόγια και της μετάθεσης της ευθύνης στους... άλλους... (Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους και... Ρώσους)!

Μια νέα εθνική ηγεσία, η οποία θα επιχειρήσει ανάκτηση, έστω μέρους της απολεσθείσας εθνικής μας κυριαρχίας, θα είναι αναγκασμένη, αφενός, να συνυπολογίζει τις Γερμανικές Φιλοδοξίες, που σε αυτή τη συγκυρία δεν βρίσκουν στην ΕΥΡΏΠΗ σημαντικά εμπόδια και αφετέρου και ταυτόχρονα να ισορροπεί μεταξύ ιδίως Αμερικανικών, Ρωσικών και Κινεζικών (και εν γένει αναδυόμενων χωρών) συμφερόντων, από σαφώς δυσμενέστερη θέση από ό,τι θα ήταν εάν αυτή η πολιτική ακολουθούνταν με συνέπεια από το 2009 . 

Μήπως ΤΏΡΑ ήρθε η ώρα για μεγάλες ΠΡΑΞΕΙΣ και ΕΥΘΎΝΗ τόσο στην πολιτική όσο και στην οικονομία;